D'Angel 8-1

Nareszcie się wyspałam. W mieszkaniu panowała cisza. Gdy wszyscy jeszcze spali, wyciągnęłam z szafy większą koszulkę i niemodne już spodnie. Spięłam włosy w luźny kok. Wyszłam do kuchni, żeby coś zjeść. Niestety lodówka była pusta. Wróciłam do pokoju po jakieś drobne i wyszłam na miasto. Zrobiłam jakieś małe zakupy. Wróciłam do domu, po czym przygotowałam sobie kanapki. Nagle zabrzęczał mój telefon. Nieznany numer. Chyba odbiorę.

– Halo?– powiedziałam.

– Za dziesięć minut będę.

– Kto mówi?

– No Miłosz.

– Skąd masz mój numer?

– Zostawiłaś u mnie telefon, to pozwoliłem sobie wpisać.

– Ty durniu– na mojej twarzy zawitał uśmiech, a Miłosz rozłączył się.

Wróciłam do pokoju. Ania już się obudziła. Siedziała teraz na łóżku i sprawdzała wiadomości.

– Wychodzę– oznajmiłam.

– Idziesz gdzieś z chłopakiem?

– To nie jest mój chłopak. Jak tam kac?

– A ty nie miałaś?

– Po dwóch piwach trudno się opić.

Zabrałam z szafy swoją ulubioną bluzę. Spakowałam do mojego plecaka najpotrzebniejsze rzeczy. Już miałam wychodzić, kiedy o czymś sobie przypomniałam.

– Jak coś nie martw się, że nie wrócę na noc.

– Wychodzisz na noc do chłopaka?– dziewczyna podeszła do mnie.– Tylko uważaj.

– Idę na imprezę, a Miłosz nie jest moim chłopakiem.

Zamknęłam drzwi i wyszłam z mieszkania. Przy wyjściu z bloku wpadłam na Miłosza.

– Gotowa?– zapytał.

– No raczej.

Drogę do jego mieszkania przebyliśmy w ciszy. Chłopak odezwał się dopiero gdy byliśmy w mieszkaniu.

– Na kogoś jeszcze czekamy?– rzucił do Rafała.

– Boguś wyszedł do sklepu po jeszcze jedną butelkę. Chodź na chwilę– Rafał pokazał na Miłosza. Zaczęli cicho rozmawiać, ale słyszałam wyraźnie każde słowo.

– Czego?

– Po co ją tutaj przyprowadziłeś?

– Wczoraj ja byłem u niej, to ona jest dzisiaj u mnie.

– Nie wyrzucę jej, ale macie nie palić.

– Zwariowałeś?

– Możesz tylko u siebie. Nigdzie indziej w tym mieszkaniu.

– Dobrze, tato– powiedział to z uśmiechem na twarzy.

Nagle drzwi się otworzyły. Do mieszkania wszedł Boguś.

– Jezu– krzyknęłam wystraszona.

– Mów mi Bogusław– wszyscy wpadli w śmiech.

Usiedliśmy w salonie przy małym stoliku. Chłopcy rozmawiali o wszystkim i o niczym. W pewnym momencie temat przeszedł na dziewczyny. Dopiero wtedy dołączyłam się do rozmowy. Nie była to już taka zwykła rozmowa, bo reszta była po kilku kieliszkach czystej.

– Z laskami trzeba ostrożnie– powiedział Boguś.

– Moja nigdy by tak nie postąpiła– Rafał polał kolejną kolejkę. Już mieli wypić, kiedy Boguś popatrzył na mnie.

– Co jest? Nie wypiłaś jeszcze ani jednego kieliszka, a my już nie mamy połowy butelki.

– Ktoś was musi pilnować– uśmiechnęłam się do chłopaka.

– Wypij choć jednego.

– Ale tylko jednego.

Teraz wszyscy mieliśmy kieliszki w górze. Po chwili trunek spływał po moim gardle.

– Miłek, musisz pilnować bardziej swojej dziewczyny– powiedział niewyraźnie Boguś.

Popatrzyłam na Miłosza. Ten tylko uśmiechnął się do mnie.

– Mogę jednego?– szepnęłam tak cicho, że tylko "mój chłopak" mógł to usłyszeć.

– Na biurku– wcisnął mi do ręki pęk kluczy, szczególnie wyróżniając jeden.

Poszłam do pokoju Miłosza. Zamknęłam za sobą drzwi. Zaczęłam poszukiwać na biurku czegoś co można otworzyć. W oczy wpadła mi tylko szara szkatułka zamykana na kluczyk. Otworzyłam ją. W środku znajdowało się kilka skrętów i zapalniczka. Sięgnęłam jednego jointa, po czym go podpaliłam. Niechcący szturchnęłam myszkę, co spowodowało włączenie się monitora. Chciałam go wyłączyć, ale do pokoju wpadł Boguś.

– Palisz to gówno?– spojrzał na mnie.

– Przeszkadza ci to?

– Nienawidzę takich ludzi.

– Z Miłoszem jakoś się dogadujesz.

– On nie jara.

– Nie, wcale– powiedziałam ironicznie.

– Nie znasz jego historii.

– Ale znam jego nawyki. Wiem kim jest.

– Ma bardzo fajny głos, co nie?

– Co? Ma taki głos jak każdy.

– Czyli nie wiesz kim jest– chłopak wziął coś z torby, która stała obok łóżka i wyszedł.

Miał trochę racji. Nie znam za dobrze Miłosza. Odwróciłam się do komputera. Odpaliłam przeglądarkę, zaciągając się skrętem. Wpisałam w wyszukiwarkę "Facebook". Jeżeli jest to jego prywatny komputer to nie wylogował się z tej strony. Miałam rację. Sprawdziłam wiadomości. Włączyłam konwersacje z nieznanym mi Marcinem.

Wczoraj

Miłosz: Dzisiaj nie dam rady.

Marcin: Szkoda. A co z tą laską?

Miłosz: Idę zaraz do niej. Mam nadzieję, że mi w końcu to wyjaśni.

Marcin: A jak nie?

Miłosz: To już jej towaru nie będę dawał.

Dzisiaj 16:46

Marcin: I jak?

Miłosz: Widziałeś jej rodziców?

Marcin: Nie.

Oni rozmawiali o mnie? Zabije tego cwela. Zaciągnęłam się ostatni raz. Wyłączyłam monitor, po czym wróciłam do reszty. Okazało się, że podczas mojej nieobecności do grona dołączył ktoś jeszcze.

– A to jest, proszę cię bardzo Angel– powiedział coraz bardziej pijany Miłosz.– Poznaj Marcina– skierował to w moją stronę.

Moje miejsce było zajęte, więc postanowiłam zaszaleć. To nigdy nie było w moim stylu. Usiadłam na kolanach u Miłosza. Marcin polał następną kolejkę.


---> Następny rozdział