D'Angel 20-1

Otworzyłam powoli oczy. Dopiero po chwili poczułam, że ktoś leży obok mnie. Na łóżku obok także dostrzegłam kształt. Sebastian jeszcze jest? Ciekawe, która godzina. Wyciągnęłam rękę po telefon. Była 10:43. Wstałam po cichu, aby nie obudzić Miłosza. Na stole stała pusta butelka po czystej i dwa kieliszki. Teraz rozumiem dlaczego tak śpią. Poszłam do łazienki wziąć prysznic. Założyłam swoją ulubioną koszulkę i czarne spodnie, a na nią czarną bluzę z długim rękawem. Gdy wyszłam, Miłosz siedział na łóżku i przecierał oczy.

– Mam nadzieję, że skończyło się na jednej– powiedziałam do niego, wskazując na stolik.

– Nie było więcej.

– Tylko nie obrażaj się na mnie za to co teraz powiem. Przystopuj z tym troszkę.

– Miałem się nie zmieniać.

– Kiedyś tyle nie piłeś– Sebastian przekręcił się na drugi bok.– O której mamy pociąg?

– O dwudziestej pierwszej.

Podeszłam do Miłosza. Usiadłam tak aby objąć go nogami. Założyłam ręce na jego szyję. Popatrzył na mnie zaskoczony, a zarazem zaspany.

– Może skoczymy zapalić?– zaproponowałam.

– Gdzie?

– Coś wymyślimy po drodze– złapałam Miłka za rękę i wstając, pociągnęłam go za sobą.

– Poczekaj. Może się przebiorę.

Kilka minuty później szliśmy mniejszymi ulicami miasta. Miłosz wypatrzył jakiś opuszczony budynek. Weszliśmy do niego. Nie był tak całkiem opustoszały. W środku spotkaliśmy kilku typowych dresów. Podeszli do nas.

– Czego tu?– powiedział jeden w czapce wpierdolce.

– Szukamy fajnych miejsc– odezwał się Miłosz.

– Dragi sprzedają dwie ulice dalej– zaśmiał się drugi.

– Wam też chyba nie po drodze.

– Co?

– Dziwki dopiero od dwudziestej.

– Teraz to przesadziłeś– zapał moją rękę, żeby mnie przyciągnąć, ale Miłosz zdążył wyciągnąć nóż.

– Zostaw ją– powiedział poważnie mój chłopak.

– Potrafisz tego używać?– dresy wpadły w śmiech.

– W porównaniu do ciebie to tak.

Miłosz pociągnął mnie za sobą do wyjścia. Próbowałam biec, ale mnie powstrzymywał. Dopiero gdy byliśmy na bardziej ruchliwej ulicy, kazał mi się zatrzymać.

– Nie rób tak więcej– powiedział do mnie.

– To ty wyskakujesz do ludzi z nożem.

– Gdy widzisz jakiegoś dresa nigdy nie uciekaj.

– A my co właśnie zrobiliśmy?

– Odeszliśmy.

– To gdzie pójdziemy?

– Ty mi powiedz. Znasz lepiej to miasto ode mnie.

– To co teraz ci powiem może cię rozbawić. Chodźmy pod most.

***

– Jesteśmy– powiedziałam z uśmiechem na twarzy.

– Miejscówka na piątkę z plusem.

– Dawaj już tego skręta.

– Palimy po połowie. Jakoś musimy się dowlec do hotelu.

Włożyłam do ust blanta. Zapaliłam i cieszyłam się smakiem. Miłosz nad czymś rozmyślał. Nie chciałam przeszkadzać mu w tej chwili, ale przerwał to mój telefon. Bez zastanowienia odebrałam.

– Tak?– powiedziałam.

– Gdzie wy jesteście?!

– Na mieście, a ty nie powinieneś być tam gdzie wczoraj o tej porze?

– Dzisiaj mam dzień wolny i chciałem go spędzić z wami.

– Bo się porzygam– udałam płaczliwy ton.

– Daj na głośnik!– krzyknął Miłosz.

– A tak serio to gdzie jesteście? Podjadę po was– kontynuował rozmowę Sebastian, ale tym razem na trybie głośnomówiącym.

– Lepiej nie przyjeżdżaj.

– Dlaczego?

– Za... Półgodziny możesz wyjechać.

– To gdzie?

– Pamiętasz jak pokazywałam ci po drodze ten opuszczony most?

– Nie kojarzę.

– Ten, który nie ma ani wjazdu ani zjazdu, bo rzeczka wyschła to droga jest obok.

– Teraz pamiętam.

– Podjedź dopiero za półgodziny.

Rozłączyłam się. Popatrzyłam na Miłosza. Chłopak grzebał patykiem w ziemi. Wyglądało to trochę dziecinnie, a zarazem uroczo. Podeszłam do niego. Podałam mu skręta. Zaciągnął się parę razy i oddał go mi.

– O czym myślisz?– przerwałam ciszę.

– Po co ja tutaj przyjechałem. Sebastian nic ode mnie nie chciał.

– Zadzwonił do ciebie tylko o skręty.

– Które były dla ciebie. Dlaczego mi nie powiedział od razu?

– Nie chciał cię denerwować.

– Dlaczego ty mnie okłamywałaś?

– Sądziłam, że nie zasługujesz na prawdę. Nie dzwoniłeś do mnie, gdy byleś w Łodzi. Przyszłam do ciebie, kazałeś mi wyjść. Przyszłam kolejnego dnia, także kazałeś mi wyjść. Jedyną ucieczką był Sebastian.

– Przepraszam za to. Byłem zdenerwowany na kumpla, a później jak przyszłaś brakowało mi skrętów– chwila ciszy. Miłosz usiadł na ziemi, a ja razem z nim.– Co ma takiego Sebastian?

– Nie wiem. Jest przystojny. Na głos także nie narzekam. Ma fajną chatę i samochód...– zapędziłam się. Miłosz patrzył przed siebie. Oparłam głowę na jego ramieniu.

– Dlaczego śpicie razem?

– Nie śpimy razem.

– W jednym pokoju. Przecież masz swoje mieszkanie.

– Kiedy pierwszy raz tam weszłam, napadło mnie za dużo złych wspomnień. Zostałam wyniesiona przez Sebastiana.

– Sebastian i Sebastian. Znasz może kogoś innego?

– To już twoja zasługa, że z nim spędzam więcej czasu.

– Gdybym ja miał przyjaciółkę albo koleżankę, to nie chodziłbym z nią od razu do łóżka!– wstał zdenerwowany.

– Nie rozumiem– na drodze zauważyłam światła. Schowałam jointa za plecy.

– Nie pamiętasz jak to Sebastiankowi wchodziłaś do łóżeczka?– powiedział z udawaną troską.

Biały samochód zatrzymał się przed nami na poboczu. Wysiadł z niego chłopak w kapturze.

– Zaraz będzie lało. Wsiadajcie– krzyknął Sebastian.

– No pędź. Przecież tylko na to czekasz– złośliwością Miłosza nie było końca.– Och, zapomniałem. Podobno jesteśmy razem.

– Przestań!– krzyknęłam bliska płaczu.

– Zaraz się popłaczesz? Może Sebastianek coś pomoże. O, patrz. On tam stoi. Daleko nie musisz szukać.

Wstałam na nogi. Podeszłam do Miłosza i zgasiłam na jego czole blanta. Popatrzyłam ostatni raz w oczy Miłka.

– Myślałam, że zrozumiałeś swoje błędy, ale tobie lepiej wychodzi wytykanie ich innym.

Moja ręka zbliżyła się do jego policzka. Nie zadałam ciosu. Byłam zbyt słaba psychicznie. Poszłam w stronę drogi. Spojrzałam na Michała, który rozumiał co było powodem kłótni. On sam. Wsiadł do auta. Odwróciłam się jeszcze, żeby zobaczyć co z Mateuszem. Patrzył na mnie z widoczną złością. Poszłam w stronę miasta, nie odwracając się już więcej.