D'Angel 23-1

Wyciągnęłam telefon z kieszeni. Wybrałam numer do Sebastiana. Nie odbiera. Zadzwoniłam ponownie. Znowu nic. Skupiłam się na drodze. Kilka chwil i byłam u siebie w mieszkaniu. Rzuciłam plecak na łóżko. Usiadłam jednocześnie chowając twarz w dłoniach.

– Rzucił cię?– usłyszałam głos Anki.

– Nie byliśmy razem.

– Jesteś u niego dzień i noc...– przerwałam jej zdenerwowana.

– W nocy pracuje! Ostatnie trzy dni byłam w Pile z kimś innym! Do niego chodzę tylko po...– trawkę! Dokończyłam w duchu. Nikt nie może się dowiedzieć, że biorę to świństwo.

– Po...?– naciskała dziewczyna.

– Nie twój interes– uspokoiłam ton.

Otworzyłam pudło, które wzięłam z mieszkania. Spakowałam szkatułkę do plecaka. Gdy miałam wyjść spojrzałam na biurko. Mój prezent od Miłosza był wyciągnięty. Otworzyłam opakowanie płyty. Pusto.

– Dlaczego ruszałaś moje rzeczy?– powiedziałam do Ani.

– Leżało to przesłuchałam. Nienawidzę rapu. Następnym razem poproś o coś innego.

– Gdzie jest płyta?

– Tam gdzie jej miejsce.

– Czyli?

– W koszu.

Ta debilka zaczyna działać mi na nerwy. Zabrałam opakowanie. Poszłam do jedynego kosza w całym mieszkaniu. Do kuchni. Otworzyłam drzwiczki. Wysypałam wszystko z pojemnika. Znalazłam. Płyta była brudna od resztek banana. Położyłam ją na stole, po czym wpakowałam wszystko do kosza. Anka stała z uśmiechem na twarzy oparta o ścianę. Podeszłam do niej.

– Jeszcze raz rusz moje rzeczy, to porozmawiasz z kimś innym.

Zabrałam płytę ze stołu. Idąc do wyjścia, wyciągnęłam chusteczkę. Przetarłam płytę. Schowałam ją do plecaka, po czym wyszłam z bloku. Postanowiłam ponownie zadzwonić do Sebastiana. Zajęte. Kiedy go najbardziej potrzebuję, to nie ma czasu. Skierowałam się w stronę najbliższego parku. Muszę jakoś zapełnić czas. Usiadłam przy dużej fontannie. Patrzyłam jak dzieci potrafią się beztrosko bawić, nie myśląc co ich czeka w przyszłości. Poczułam wibracje w kieszeni. Wyciągnęłam telefon. Miłosz zaczął się do mnie dobijać. Odrzuciłam połączenie. Wybrałam ponownie numer do Sebastiana. Odebrał.

– Co tam?– usłyszałam jego słodki głos.

– Dzisiaj chyba każdy mnie już wkurwił.

– Mam chwilę, więc gadaj.

– Gdy wróciłam do domu od Miłosza, moja współlokatorka postanowiła posłuchać mojej płyty.

– Wydałaś płytę?

– Nie. Dostałam na urodziny od Miłka. Wracając. Bez mojej zgody przesłuchała wszystkie kawałki, po czym stwierdziła, że nie lubi rapu i wyrzuciła płytę do kosza. Nienawidzę jej.

– Współczuję. Ja dzisiaj miałem dużo śmiesznych sytuacji. Rano podbiegła do mnie jakaś dziewczyna i krzyczała, że jestem debilem i że z takimi dziewczynami się nie zrywa. Nie wiedziałem o co chodzi. Okazało się, że pomyliła mnie z jej byłym. Komicznie to wyglądało.

– Mnie dzisiaj nie tylko Anka wkurzyła. Do Miłosza zadzwonił jakiś kolega i kazał mu zejść na dół. Postanowiłam iść z nim. Zostałam w bezpiecznej odległości, ale jakiś typek przyprowadził mnie w miejsce kłótni. Żeby mnie uwolnić Miłosz mówił, że jestem jedną z jego dziwek...

– Co za debil.

– Nie to było złe. Później krzyczał na mnie, że powinnam być tam gdzie przedtem, czyli w bezpiecznej odległości. To było najgorsze, bo jeszcze przed tym zajściem nie mógł się ode mnie oderwać.

– Komu to mówisz?

– Bardzo śmieszne– powiedziałam z ironią w głosie.

– Muszę kończyć. Napiszę wieczorem.

– Pa.

Schowałam telefon do kieszeni. Rozejrzałam się po okolicy. Coraz więcej osób. Wstałam z ławki i ruszyłam przed siebie.

***

Całą drogę do moich rodziców zastępczych, dobijał się do mnie Miłosz. Kiedy byłam już po domem, usłyszałam jego głos.

– Nie chciałem ci tego zrobić– złapał mnie za rękę.

– Czasu nie cofniesz.

– Możesz wybaczyć.

– Mogę, ale nie muszę.

– Ja obietnic dotrzymuję. Obiecałem, że przyjdę z tobą, więc jestem– popatrzyłam na niego. Uśmiechnęłam się lekko. Złapałam go za rękę.

– Wchodzisz tam jako mój przyjaciel.

Pociągnęłam go za sobą do drzwi. Zadzwoniłam dzwonkiem. Otworzyła nam Basia. W ręku trzymała ściereczkę.

– Mam kilka pytań odnośnie moich rodziców– powiedziałam delikatnie.

– Wejdźcie.

Dom nie zmienił się ani trochę. Przeszliśmy do kuchni. Basia nakazała nam, żebyśmy się rozgościli. Usiadłam obok Miłosza.

– Z góry uprzedzam, że nie znałam twoich rodziców– powiedziała kobieta.

– Chodzi mi bardziej o testament. W mieszkaniu nic nie znalazłam.

– Znaleziono tylko testament twojej matki, czego już się mogłaś domyślić.

– A ojca?

– Twoi rodzice byli młodzi i nie wiedzieli, że zginą.

– Mogę zobaczyć testament?

– Musisz chwilę poczekać zanim go znajdę.

– Jestem cierpliwą osobą.

Kobieta odeszła od stołu. Zniknęła za zasuwanymi drzwiami do pokoju. Usłyszałam jak ktoś schodzi po schodach.

– Bliźniaczki– szepnęłam do Miłosza.– Nie odpowiadaj na ich pytania.

Już po niecałej minucie po pomieszczeniu rozeszły się ich głosy.

– Kim jesteś?– zapytała jedna z nich Miłosza.

– Po co przyszłaś?– dopytywała mnie druga.

– Jesteście razem?

– Co z tamtym chłopakiem?

– Kiedy zabierzesz swoje rzeczy?

– Ile masz lat?

– Jak się nazywasz?– skierowały to do Matiego. Ten niestety nie wytrzymał.

– Miłosz, a wy?

– Kolejnego idiotę na kasę łapiesz?

– Dziewczynki idźcie do siebie– przerwała im Basia.

Dziewczyny odeszły, wpatrując się cały czas w Miłosza. Moja zastępcza matka dosiadła się do stołu. Popatrzyła na kartkę, którą przyniosła i przesunęła ją w moim kierunku. Przeleciałam szybko tekst. Na moje oko nie było nic ważnego. Wynikało z niego, że cały majątek rodziców należy się mi i mojej siostrze. Niestety, teraz tylko mi. Po policzku spłynęła mi łza na wspomnienie o siostrze. Poczułam rękę Miłosza na mojej tali. Oddałam kartkę Basi, jednak ta nie chciała jej przyjąć.

– To jest twoje. Moim zadaniem było przetrzymać go do twoich osiemnastych urodzin.

– Kiedy mam przyjść po rzeczy?

– Kiedy chcesz.

– Gdy wróci Sebastian i będzie miał trochę wolnego, to przyjdę.

– Sebastian to tamten chłopak, z którym ostatnio przyszłaś?

– Tak.

Odeszłam od stołu, po czym odwróciłam się.

– Dziękuję za wszelkie informacje– wysiliłam się na miły ton.

– Powinnaś o tym wiedzieć.

Wyszłam z domu. Stanęłam na chodniku. Jak mam się teraz dowiedzieć czy Sebastian jest moją rodziną? Może powinnam mu powiedzieć co chodzi mi po głowie?

– Poczekaj– usłyszałam głos Miłosza.

– Miałeś zachowywać się jak mój przyjaciel. Nawet tak łatwej rzeczy nie umiesz?

– Nie chcę być tylko twoim przyjacielem.

Odwróciłam się zdenerwowana. Podążyłam przed siebie. Poczułam jak Miłosz łapie mnie za rękę i odwraca w swoją stronę.

– Zaufaj mi ostatni raz. Jeżeli ponownie cię zranię obiecuję, że odczepię się od ciebie– patrzyłam na niego bez emocji.– Proszę.

– Pod jednym warunkiem. Ładnie się do mnie uśmiechniesz.

Spełnił mój jedyny warunek. Nie mogłam czuć się tak samo bez niego.