D'Angel 25-1

Obudził mnie telefon. Było już po czternastej. Dzwonił do mnie Sebastian. Podniosłam się szybko po telefon.

– Halo?– powiedziałam zaspana.

– Wróciłem. Mogę po ciebie podjechać. Jesteś u siebie czy u Miłka?

– U Miłosza.

– Zaraz będę.

Odłożył telefon. Rozejrzałam się po pokoju. Leżałam na podłodze w salonie. Za dużo wczoraj spaliłam. Gdzie jest Miłosz? Usłyszałam szczęk klucza w zamku. Do mieszkania wszedł Rafał.

– Co ty tutaj robisz?– mocno się zdziwił.

– Odleciałam wczoraj nieźle.

– Macie szczęście, że mnie nie było– wszedł do swojego pokoju.

Podniosłam się, z bolącą głową. W kuchni na stole stała woda. Nalałam sobie trochę do szklanki i ruszyłam do pokoju Miłosza. Otworzyłam drzwi. Chłopak spał na łóżku, ale w nieco dziwny sposób. Jego głowa wylądowała na podłodze. Obudziłam go. Podniósł się do normalnej pozycji. Podałam mu szklankę z wodą. Wypił ją jednym łykiem.

– Sebastian zaraz przyjedzie– oznajmiłam.

– Zamierzasz mu to powiedzieć?

– Nie będę udawała przed nim, że nic takiego nie wiem. Tobie powinno być z tą wiadomością łatwiej– podeszłam do chłopaka.

– Niby czemu?

– Gdy będę u Sebastiana to chociaż wiesz, że cię nie zdradzę.

– Ale częściej będziesz u niego.

Dzwonek do drzwi. Sebastian tak szybko przyjechał? Poszłam razem z Miłkiem do salonu. Chłopak otworzył drzwi, a ja rozsiadłam się na kanapie. Zauważyłam jak Sebastian podchodzi do mnie.

– Co się stało?– jego twarz nie mówiła mi niczego.– Jeżeli ten idiota coś ci zrobił to powiedz– usiadł obok mnie.

– Uważaj na słowa– ostrzegł go Miłosz.

Wpatrzyłam się w oczy mojego brata. Błękit i... Siniec?

– Z kim się biłeś?– zapytałam spokojnie.

– Ten cwel mnie uderzył– popatrzył w stronę mojego chłopaka. Nie pogodzili się.

– Pamiętasz co mu powiedziałeś przy wódce?

– Nie.

– Powiedziałeś mu, że jestem dobra w łóżku. Na jego miejscu zrobiłbyś tak samo.

– Bronisz tego debila?

– Wyjaśniam niewyjaśnione.

– Bronisz tego, który nazywa cię dziwką, a później na ciebie krzyczy? Tego, który miał cie w dupie, gdy chciałaś jechać do swojego mieszkania? Tego, który daje ci palić świństwo?

– Ja tylko...

– Odpowiedz. Tak lub nie– naciskał.

– Tak.

Sebastian wyszedł z mieszkania. Popatrzyłam na Miłosza. Jego oczy były spuszczone w dół. Wybiegałam za chłopakiem. Drzwi od windy same się otworzyły. Musiał zejść schodami. Zbiegłam na dół. Dwa pietra niżej zauważyłam chłopaka patrzącego przez okno.

– Bronię Miłosza przed tobą, a ciebie przed nim– powiedziałam neutralnym tonem.

– I to był ten powód, żebym do ciebie przyjeżdżał?

– Nie.

– A ja sądzę, że tak.

– Teraz będziesz uciekał przede mną.

– Ten kto ucieka, chce pobyć chwile sam i przemyśleć wszystko– kolejna mądrość mojego ojca.

– Powodem twojego przyjazdu było to– podałam mu zdjęcia ze szkatułki.– Nie wiedziałeś o mnie jednej rzeczy. Tak samo jak ty mam na nazwisko Rychlik.

***

Weszłam na piętro Miłosza. Mój chłopak stał w drzwiach i z kimś rozmawiał. Przez zapłakane oczy dostrzegłam tylko znajome kontury.

– Powiedziałaś?– podszedł do mnie Miłek. Kiwnęłam głową.

– Franka?– dobiegł mnie drugi głos.– Co się stało?

– Znacie się?– zapytał Miłosz.

Podeszłam do drugiego chłopaka, którym był Ignac. Przytuliłam go tak jak kiedyś.

– Prawdziwego przyjaciela...– rozpoczęłam nasze ulubione powiedzenie.

–... pamięta się do końca– dopowiedział.– A teraz mów co się stało.

– Sebastian był zły, że stanęłam po stronie Miłosza.

– A co dokładniej się wydarzyło?

– Pogadajcie w środku– Miłek otworzył drzwi do mieszkania, po czym przyciągnął mnie do siebie.– Muszę na chwilę wyjść. Gdyby ktoś pukał to nie otwieraj.

Weszłam grzecznie do środka. Zamknęłam drzwi. Zabrałam z kuchni wodę i dwie szklanki, po czym wróciłam do Ignacego, do salonu.

– Mieszkasz z Miłkiem?– zaczął rozmowę.

– Nie. Często u niego jestem.

– O co poszło między chłopakami?

– Sebastian po pijaku nagadał coś o mnie Miłkowi. Ten pomyślał, że to prawda i na następny dzień się wkurwił na niego.

– Czekaj... To wy jesteście razem?

– Na to wygląda.

– Ale przecież byłaś też z Sebastianem.

– Nie byłam. Wczoraj dowiedziałam się, że Sebastian to mój przyrodni brat.

– Pewnie dzisiaj mu to powiedziałaś.

– Zgadza się. Mam taką malutką prośbę do ciebie. Nie nazywaj mnie już Franka.

– Ale tak się nazywasz.

– Gdy przenieśli mnie do Warszawy, wszyscy nazywali mnie Angel. I tak mi teraz zostało.

– Skąd znasz...– przerwał mu telefon.– Obiorę.

Ignac nie rozmawiał długo. Przytaknął kilka razy i odłożył słuchawkę. Popatrzył na mnie.

– Muszę wracać.

– Odprowadzę cię.

Otworzyłam drzwi. Przeszliśmy kawałek do windy, rozmawiając o w wszystkim i o niczym. Wyszliśmy z bloku.

– Gdzie ten debil?– powiedział pod nosem Kuba.

– Na kogo czekasz?

– Przyjechałem na kilka dni do Sebastiana i... Już jest!– pomachał ręką.

Biały samochód podjechał pod same drzwi. Kierowca wysiadł. Pożegnałam się z Ignacym, który wsiadł do samochodu.

– Lepsza gorzka prawda...

– Niż słodkie kłamstwo– przerwałam Sebastianowi.