D'Angel 16-1

– Myślałam, że mogę ci ufać!– krzyczałam w twarz Miłosza.

– Nigdy nie stawiam dziewczyny wyżej niż ziomków, a ty ode mnie tego wymagasz!

– Chcę tylko, żebyś na chwilę przestał robić to co robisz i pojechał ze mną do tego mieszkania!

– Jedź sobie sama!

– Ja naprawdę...– rozpłakałam się.

Chciałam na pożegnanie uderzyć temu idiocie w twarz, ale lepiej jak wrócę do swojego mieszkania. Cały tydzień nie widziałam się z Miłoszem, przez jego wyjazd do Łodzi. Gdy przyjechał usłyszałam od niego tylko suche "cześć". Rozumiem, że był zmęczony po podróży, ale nie musiał wyrzucać mnie z domu i kazać mi przychodzić jak ja wyzdrowieje. Plus tego tygodnia jest taki, że zbliżyłam się bardziej do Sebastiana. Okazał się naprawdę fajnym facetem. Nie był w moim typie, a jednak coś do niego czułam. Był taki podobny do mojego ojca. Nie mogłam być z nim. To byłoby takie obrzydliwe.

Wyciągnęłam telefon, po czym wybrałam numer do Sebastiana.

– Co tam?– zapytał z radością.

– Miłosz...– popłakałam się ponownie.

– Uspokój się. Jesteś gdzieś blisko niego?

– Wyszłam z jego bloku.

Usłyszałam za sobą klakson. Odwróciłam się, a w samochodzie siedział Sebastian. Wsiadłam i zaczęliśmy normalnie rozmawiać.

– To teraz opowiadaj co ci zrobił– powiedział, będąc skupionym na wyjeżdżaniu z parkingu.

– Gdy wrócił z Łodzi to wyrzucił mnie z mieszkania, a teraz nie chce jechać ze mną zobaczyć mieszkania, bo sądzi, że kumple są dla niego ważniejsi.

– On jest specyficzną osobą.

– Odwieziesz mnie do domu?

– Zabieram cię do mnie.

***

– Jak bardzo ci przeszkadzam, gdy jestem tutaj?– zapytałam, przekraczając próg mieszkania.

– W skali od zera do dziesięciu to jeden.

– Tak mało?

– Tak. Zjesz coś?– skierował się w stronę kuchni.

– Nie, dzięki.

– Lepiej naciesz się mną, bo wyjeżdżam.

– Gdzie?

– Jadę do Piły– oświeciło mnie. Właśnie to jest miasto, w którym się wychowałam.

– Mogę jechać z tobą? Tam właśnie jest to mieszkanie– Sebastian postawił na stole przede mną talerz z kanapkami.

– W takim razie musimy wyjechać maksymalnie za godzinę.

– Da radę, a kiedy przyjedziesz?

– Wyjeżdżam tam na jakiś tydzień.

– Gdybym nie miała tutaj pracy zostałabym z tobą.

– Załatwię ci inną i lepszą pracę. Uwierz mi, znam naprawdę wpływowych ludzi.

– A jak nie dostanę żadnej pracy?

– Angel...– złapał mnie za rękę.– Czuję do ciebie coś więcej niż przyjaźń...

– Nie jestem twoją przyjaciółką tylko znajomą.

– Przepraszam. Dla mnie jesteś kimś więcej. Wiem, że masz Miłosza, ale...– zrobił przerwę.

– Ale...?

– Jesteś... Chcę być... Nie umiem tego powiedzieć.

– Dasz radę– poklepałam go po ramieniu.

– Nie umiem– wstał zrezygnowany z kanapy, po czym odwrócił się w moją stronę.– Jak chcesz jechać ze mną, to się zbieraj.


Następny rozdział --->